7 Maart - Zo lang naar uitgekeken
Een paar weken in Nederland en het voelt als of ik er niet veel wijzer op wordt.
Nu, na het concert van Branford, alleen op weg naar huis voel ik me verdrietig, en toch ook weer niet zo verdrietig als verwacht. Ik ben blij dat ik naar huis ga, m'n eigen ruimte in. Als ik nu bij jou zou zijn - ja, wat dan? Mischien hadden we dan een kans gehad om te praten, om dichter bij elkaar te komen. En wat als niet? Dan zou ik me nog slechter voelen. En niet weg kunnen.
Je leek weer hard, je zachtheid was weg. Niet alleen naar mij toe, maar in het algemeen. In afwachting van de muziek, over de politiek. Bart ging tegen je hardheid in, ik niet. Daar had ik geen ruimte voor. Als ik liefde voel en ontvang, dan kan ik er grappen over maken, er speels mee om gaan. Maar nu niet.
Ik kijk naar buiten, het liedje dat ik je heb gestuurt gaat door mn hoofd, en ik voel verdriet. Veel verdriet. Ik snap het niet. Wat is er gebeurd? In jou. In mij.
Ik wil niet rondhangen tot dat jij me weer ziet, weer voelt. Daar hebben we de basis niet voor. Ik ben al bang genoeg, voor hoe dichtbij je komt, slapende angsten worden wakker gemaakt. Paniek, al die stemmen in mijn hoofd, al die onzekerheid. Ik vindt het al zo moeilijk om los te laten, om er op te vertrouwen dat dit goed is, meer dan alleen 'goed voor mij'. Los te laten en een manier te vinden om te geven, te ontvangen, en mezelf niet te verliezen.
Ik zie een man en een vrouw twee rijen voor ons zitten in de concertzaal, zijn arm om haar schouders, zij helemaal tegen hem ingezakt, zijn hoofd rust tussen haar hoofd en nek. Ik denk wel de volledige 60 minuten lang.
Ik kijk uit het raam en zie een jongen die zijn meisje met stevige armen oppikt, van de grond af tilt. Weer op aarde drukt ze liefdevol haar wang tegen zijn borstkas en blijft lange momenten zo staan.
Ik denk aan ons en hoe natuurlijk ons kontakt was, die eerste avond toen we van de boot afkwamen. Ik stond er toen niet bij stil, maar we konden niet van elkaar afblijven. Het viel me toen niet zo op, maar ik wou niets anders dan in je kruipen.
En ook daarna. Thuis, op de grond voor de bank. In Rotterdam. De eerste keer in het Bimhuis. Het eerste weekeinde bij jou, bij de fotos voor de Stopera, in de Engelbewaarder.
Kan het dat dat nu allemaal al weg is? Waar is het heen? En waarom?
Ik wil in dat gevoel groeien, het meenemen. Het hoeft niet allemaal zo uitbundig, maar ik wil gevoed worden, ik wil voeden, niet hongerig verlangen en dromen.
Een dronken man achter me in de supermarkt zucht en zegt tegen de kassiere dat hij in de war raakt van me, betoverd is door mijn lijf en mij. Hij volgt me nog even, zuchtend probeert hij mijn aandacht te trekken. Jij zegt de hele avonds niets liefs.
Ik kan niet naast je zitten, ik kan niet naast je liggen, als er geen ruimte in jou is voor mij.
Het is een slecht excuus om weer te gaan roken. Maar het voedt me. Een whiskey bestellen, naar Tom Waits luisteren die rauw uit de speakers komt, voor me uit staren en schrijven. In een mij bekende omgeving. Mijn eigen ding doen. Waarschijnlijk een vlucht, maar minder pijn.
Het is laat, It's Closing Time, 7 Maart zit er op. 8 Maart is begonnen. Ik ga naar huis.