street conversations, in spring

tough boys on park bench: hey girl, can i ask you a question?
girl: sure
tbopb: how is it that you are so beautiful?
girl: (smile) I'm not sure. God/Allah must have done it
tbopb: (smile)

girl: can i ask you a question?
tbopb: ....
girl: how is it that you ask such sweet questions?

thanks Ousseni (and thanks Bob) for reminding me today of the simple truth

Not everything that glitters is Gold

as much as i am enchanted by Glitter, I want to be and go for Gold

ok, this is it

never saw it around consciously before, and today saw it twice within the hour! loved it the first time, and the saw it again!
s'gotta be a sign!:)

something to save hard earned money for (ahum)

and/or something to visualise/will into my life? :)

and after cruising in Kim's newly acquired beautiful simple-but-oh-so-stylish racing(?) green on the outside, dark brown leather interior, Porsche 911 just now, i have a lot of will!!

Can you picture it?

Lore of the Snake
The image of the snake has arisen in my life recently and set me to wonder about its symbolism. Thus far I didnt get much further than the practical Tuareg/Niger interpretation that when you meet a snake on your path, or should you be bitten by one, it indicates that a child is coming into your life, or that you might fall pregnant in the near future (hoping that the snake bite wont be the end of you..)
My current favorite reading gave me a lot more the other night, in Ilan's words, it appears the book is coming to meet me, meet my needs..
Follow me to the lore of Africa and Australia, and let me know any (symbolic) association you have or know of with snakes.. my comments box is eager for your thoughts!

"In Nigeria, in many countries of Western Africa, in Mozambique, Namibia, and Natal, there is a story of a great serpent that brougt the Earth Mother to this world, and how that snake was shooting rainbows out of its body. In Western Africa they say that the Godess travelled through the world in the mouth of a great rainbow serpent, creating mountains and valleys and stars. The serpent is sometimes depicted as a great Python. The Vedaps of Northern Transvaal say that it was this python who first taught men and women how to make love.
You see, sir, it is very different from the book of Genesis, in Judeo-Christian culture, where the serpent is the principle of evil (and i think they don't like sex very much either, sir, if you dont mind me saying so). But in African Mythology, making love is one of the greatest of blessings, and so we say that the serpent is the source of blessings, not of evil. He is called Nyoka, 'the instructor'; and so the serpent is identified as an 'expert', the one who knows what is going on, what the truth is.

Likewise I know that for the Australian Aborigines, there is a great rainbow serpent who is often encircling the Earth or bringing the people special blessings, and i also know their sangomas,who are called 'clever men', ride on the back of this serpent, or climb up on rainbow serpents to enter the heavens or the upper realms (Footnote: Such serpents, called brimures, play a very active role in Australian shamanism and may be introduced into the body, or extracted, and are important in initiations).
So in the legends of of the Australians too the serpent is a very benevolent creature, and not at all to be equated with anything evil. "

(p.155, Zulu Shaman: Dreams, Prophesies, and Mysteries; Chapter 6: The Common Origin of All Humanity)

A Child of the Universe
baba ziad favourite song, and the lyrics are well worth posting:

I'm a child from South Africa
I'm a child of Vietnam

I'm a child of Northern Ireland

I'm a small boy with blood on his hands.
Yes
I'm a child of the universe

Yes
I'm a child of the universe -
You can see me on the TV everynight

Always there to join in someone else's fight.
I never asked to be born
I never asked to die

I'm an endless dream
a dream-machine that cannot reason why.
Yes
I'm a child of the universe

Yes
I'm a child of the universe -
You can see me on the TV everynight:
I'm the child next door 3.000 miles away.
I'm a child from South Africa
I'm a child of Vietnam
. .
I never asked to be born
I never asked to die
. . .
You can see me on the TV every day:
I'm the child next door 3.000 miles away.

7 Maart - Zo lang naar uitgekeken
Een paar weken in Nederland en het voelt als of ik er niet veel wijzer op wordt.
Nu, na het concert van Branford, alleen op weg naar huis voel ik me verdrietig, en toch ook weer niet zo verdrietig als verwacht. Ik ben blij dat ik naar huis ga, m'n eigen ruimte in. Als ik nu bij jou zou zijn - ja, wat dan? Mischien hadden we dan een kans gehad om te praten, om dichter bij elkaar te komen. En wat als niet? Dan zou ik me nog slechter voelen. En niet weg kunnen.
Je leek weer hard, je zachtheid was weg. Niet alleen naar mij toe, maar in het algemeen. In afwachting van de muziek, over de politiek. Bart ging tegen je hardheid in, ik niet. Daar had ik geen ruimte voor. Als ik liefde voel en ontvang, dan kan ik er grappen over maken, er speels mee om gaan. Maar nu niet.
Ik kijk naar buiten, het liedje dat ik je heb gestuurt gaat door mn hoofd, en ik voel verdriet. Veel verdriet. Ik snap het niet. Wat is er gebeurd? In jou. In mij.
Ik wil niet rondhangen tot dat jij me weer ziet, weer voelt. Daar hebben we de basis niet voor. Ik ben al bang genoeg, voor hoe dichtbij je komt, slapende angsten worden wakker gemaakt. Paniek, al die stemmen in mijn hoofd, al die onzekerheid. Ik vindt het al zo moeilijk om los te laten, om er op te vertrouwen dat dit goed is, meer dan alleen 'goed voor mij'. Los te laten en een manier te vinden om te geven, te ontvangen, en mezelf niet te verliezen.
Ik zie een man en een vrouw twee rijen voor ons zitten in de concertzaal, zijn arm om haar schouders, zij helemaal tegen hem ingezakt, zijn hoofd rust tussen haar hoofd en nek. Ik denk wel de volledige 60 minuten lang.
Ik kijk uit het raam en zie een jongen die zijn meisje met stevige armen oppikt, van de grond af tilt. Weer op aarde drukt ze liefdevol haar wang tegen zijn borstkas en blijft lange momenten zo staan.
Ik denk aan ons en hoe natuurlijk ons kontakt was, die eerste avond toen we van de boot afkwamen. Ik stond er toen niet bij stil, maar we konden niet van elkaar afblijven. Het viel me toen niet zo op, maar ik wou niets anders dan in je kruipen.
En ook daarna. Thuis, op de grond voor de bank. In Rotterdam. De eerste keer in het Bimhuis. Het eerste weekeinde bij jou, bij de fotos voor de Stopera, in de Engelbewaarder.
Kan het dat dat nu allemaal al weg is? Waar is het heen? En waarom?
Ik wil in dat gevoel groeien, het meenemen. Het hoeft niet allemaal zo uitbundig, maar ik wil gevoed worden, ik wil voeden, niet hongerig verlangen en dromen.
Een dronken man achter me in de supermarkt zucht en zegt tegen de kassiere dat hij in de war raakt van me, betoverd is door mijn lijf en mij. Hij volgt me nog even, zuchtend probeert hij mijn aandacht te trekken. Jij zegt de hele avonds niets liefs.
Ik kan niet naast je zitten, ik kan niet naast je liggen, als er geen ruimte in jou is voor mij.
Het is een slecht excuus om weer te gaan roken. Maar het voedt me. Een whiskey bestellen, naar Tom Waits luisteren die rauw uit de speakers komt, voor me uit staren en schrijven. In een mij bekende omgeving. Mijn eigen ding doen. Waarschijnlijk een vlucht, maar minder pijn.
Het is laat, It's Closing Time, 7 Maart zit er op. 8 Maart is begonnen. Ik ga naar huis.

A friend's mom's bumper sticker:

uproot a Bush,
plant a tree

Although not quite poetry, worth sharing. Go Nynke's mom.

That old Vienna feelin...
different years, different age group, different experience altogether - yet the nostalgia feels the same. Imagine, i had the kid sister of my one time (short time) boyfriend/romantic interest add me on MySpace the other day. Not only was he a year younger, she must have been 5 years younger than him. and still we are connecting, all connecting. the vienna feeling.

a friend said to me the other night - 'i am decidedly unnostalgic'. I am definetely not.
Living in the past isnt all that good, im sure. Investing emotion now in events and moments of the past. Can't be good. Yet when the past appears as special is it does, is it better to let go and forget?